زندگینامه کلود مونه | بخش دوم

زندگی شخصی مونه در این دوران با سختی همراه بود. همسر وی در حاملگی دوم خود بیمار شد (پسر دومشان ، میشل ، در سال 1878 متولد شد) ، و او همچنان به وخامت خود ادامه داد. مونه پرتره ای از او را روی تخت مرگش نقاشی کرد. قبل از عبور او ، مونتس با ارنست و آلیس هوشید و شش فرزندشان به زندگی پرداخت.

پس از مرگ کامیل ، مونه مجموعه ای تیره و تار از نقاشی ها را که با نام سری Ice Drift شناخته می شود ، نقاشی کرد. او به آلیس نزدیکتر شد و سرانجام این دو با هم عاشقانه درگیر شدند. ارنست بیشتر وقت خود را در پاریس گذراند و او و آلیس هرگز از هم جدا نشدند. مونه و آلیس با فرزندان مربوطه خود در سال 1883 به Givey نقل مکان کردند ، مکانی که می تواند منبع الهام بزرگی برای این هنرمند باشد و اثبات شود که خانه آخر وی است. پس از مرگ ارنست ، مونه و آلیس در سال 1892 ازدواج کردند.

مونه در اواخر دهه 1880 و 1890 به موفقیت مالی و انتقادی دست یافت و نقاشی های سریالی را که برای آنها شناخته شده بود شروع کرد. در Givey ، او عاشق نقاشی در فضای باز باغ هایی بود که به ایجاد آنها کمک کرد. نیلوفرهای آبی که در برکه یافت می شدند جذابیت خاصی برای او داشتند و او در طول بقیه زندگی چندین سری از آنها را نقاشی کرد. پل به سبک ژاپنی بر روی حوضچه نیز موضوع چندین اثر قرار گرفت. (در سال 1918 ، مونه 12 تابلوی نقاشی خود را برای جشن آتش بس به ملت فرانسه اهدا کرد.)

گاهی مونه برای یافتن منابع الهام دیگر به مسافرت می رفت. در اوایل دهه 1890 ، او اتاقی را روبروی کلیسای جامع روآن ، در شمال غربی فرانسه اجاره کرد و مجموعه ای از آثار را که متمرکز بر این سازه بودند ، نقاشی کرد. نقاشی های مختلف ساختمان را در نور صبح ، ظهر ، هوای خاکستری و بیشتر نشان می داد. این تکرار نتیجه شیفتگی عمیق مونه به اثرات نور بود.

علاوه بر کلیسای جامع ، مونه چندین مورد را به طور مکرر نقاشی می کند ، سعی می کند حس خاصی از روز را در یک چشم انداز یا مکان منتقل کند. وی همچنین تغییراتی را که نور در فرم های انبارداری و درختان صنوبر ایجاد کرد در دو سری مختلف نقاشی در این زمان متمرکز کرد. در سال 1900 ، مونه به لندن سفر كرد ، در آنجا رودخانه تیمز توجه هنری وی را به خود جلب كرد.

در سال 1911 ، مونه پس از مرگ محبوبش آلیس افسرده شد. در سال 1912 ، وی در چشم راست خود آب مروارید ایجاد کرد. در دنیای هنر ، مونه با آوانگارد فاصله نداشت. امپرسیونیست ها به نوعی توسط جنبش کوبیست ، به رهبری پابلو پیکاسو و ژرژ براک ، جایگزین می شدند.

اما هنوز هم علاقه زیادی به کارهای مونه وجود داشت. در این دوره ، مونه مجموعه ای نهایی از 12 نقاشی آبرسانی را با سفارش Orangerie des Tuileries ، موزه ای در پاریس آغاز کرد. وی ساخت آنها را در مقیاس بسیار بزرگی که برای پر کردن دیوارهای فضای مخصوص بوم های موجود در موزه طراحی شده بود ، انتخاب کرد. او می خواست که این آثار به عنوان "پناهگاه مراقبه مسالمت آمیز" باشد و معتقد بود که تصاویر "اعصاب بیش از حد" بازدید کنندگان را تسکین می دهد.

پروژه Orangerie des Tuileries او بیشتر سالهای بعد مونه را مصرف کرد. مونه هنگام نوشتن برای یکی از دوستانش ، اظهار داشت: "این مناظر آب و انعکاس برای من به یک وسواس تبدیل شده است. از توانایی من به عنوان یک پیرمرد فراتر است و با این وجود می خواهم آنچه را که احساس می کنم ارائه دهم." سلامت مونه نیز مانعی ایجاد کرد. تقریباً نابینا و در حالی که هر دو چشم او به شدت تحت تأثیر آب مروارید قرار گرفته بود ، سرانجام مونه رضایت داد که در سال 1923 برای این بیماری جراحی شود.

سالهای بعد و مرگ
همانطور که در سایر نکات زندگی خود تجربه کرد ، مونه در سالهای آخر زندگی خود با افسردگی دست و پنجه نرم می کرد. او به یکی از دوستانش نوشت که "سن و غم و اندوه مرا فرسوده کرده است. زندگی من چیزی جز شکست نبوده است و تنها کاری که برایم باقی مانده این است که نقاشی هایم را قبل از ناپدید شدن نابود کنم." علی رغم احساس ناامیدی ، او تا روزهای آخر کار روی نقاشی های خود را ادامه داد.

مونه در 5 دسامبر 1926 در خانه خود در Givey درگذشت. مونه یک بار نوشت: "تنها لیاقت من این است که مستقیماً جلوی طبیعت نقاشی کشیده ام و می خواهم تأثیرات زودگذرترین اثرات خود را ارائه دهم." اکثر مورخان هنر معتقدند که مونه بیش از این به موفقیت دست یافته است: او با لرزش قراردادهای گذشته به تغییر دنیای نقاشی کمک کرد. مونه با انحلال فرم ها در آثار خود دریچه انتزاع بیشتر در هنر را گشود و به دلیل اعتبار وی در هنرمندان بعدی مانند جکسون پولاک ، مارک روتکو و ویلم دی کونینگ تأثیرگذار است.

از سال 1980 ، خانه گیورنی مونه بنیاد کلود مونه را در خود جای داده است.