زندگی نامه رابرت دنیرو

رابرت دنیرو
رابرت دنیرو (به انگلیسی: Robert De Niro) (زاده 17 اوت 1943 ، نیویورک سیتی ، نیویورک ، ایالات متحده) ، بازیگر آمریکایی مشهور به خاطر تصویرهای غیر سازنده اش از شخصیت های خشن و ساینده و بعداً در زندگی حرفه ای خود ، به دلیل تصورات طنز خود از پیرمردهای گربه.
اوایل زندگی و ظهور به ستاره
پسر دو هنرمند گرینویچ دهکده ، دنیرو در سن 16 سالگی از مدرسه خارج شد تا در هنرستان بازیگری استلا آدلر تحصیل کند. پس از کار در چند نمایش Off-Off-Broadway ، وی در اولین فیلمش با نام "عروسی برایان دی پالما" (فیلم 1963 ، 1969 منتشر شد) ظاهر شد. پس از آن او در چندین فیلم جزئی ظاهر شد ، که برجسته ترین آنها The Gang That Couldn’t Shoot Straight نیست (1971). تا زمان اجرای نمایش او در فیلم "طبل آرام" (Bang the Drum Slowly) (1973) به عنوان یک بازیگر عالی شناخته شد. میانگین خیابانها (1973) اولین ارتباط دنیرو با کارگردان مارتین اسکورسیزی را نشان داد ، که با وی برخی از مشهورترین کارهای خود را انجام می داد.

کارگردان فرانسیس فورد کوپولا ، که محبوبیت گسترده آن پدرخوانده (1972) برای بهترین تصویر برنده جایزه اسکار شده بود ، آنقدر تحت تأثیر دنیرو در فیلم های میانگین خیابان ها قرار گرفت که وی به بازیگر بخش جدید ویتو کورلئون در پدرخوانده ، قسمت دوم (1974) را ارائه داد. ) ، امتحان کردن حتی یک تست صفحه نمایش. بازی درخشان دنیرو در بخشی که توسط مارلون براندو در فیلم اول پدرخوانده ایجاد شد ، او را به عنوان بهترین بازیگر نقش اول اسکار بدست آورد و او را به یک ستاره بین المللی تبدیل کرد.

پس از پدرخوانده ، قسمت دوم ، دنیرو با برخی از مشهورترین کارگردانان سینما در فیلم هایی چون برناردو برتولوچی 1900 (1976) ، الیا کازان The Last Tycoon (1976) و مایکل سیمینو The Deer Hunter (1978) آخرین فیلم همکاری کرد. دریافت اسکار بهترین تصویر. اما این فیلم های او با اسکورسیزی بود که دنیرو شهرت خود را برای به تصویر کشیدن استادانه چهره های بسیار تاریک و ناپدیدار بدست آورد. او نامزد اسکار را به دلیل نقش خود به عنوان تراویس بیکن جدا و خشن در تاکسی راننده دریافت کرد (1976) و به دلیل تصویربرداری از بوکسور جیک لا موتا در Raging Bull (1980) بهترین بازیگر نقش اول مرد را بدست آورد. دنیرو که به دلیل تهیه نقش جدی خود شناخته شده بود ، قبل از فیلمبرداری راننده تاکسی ، هفته ها با رانندگی تاکسی در شهر نیویورک گذراند و بیش از 50 پوند (حدود 23 کیلوگرم) به دست آورد تا بتواند La Motta را به تصویر بکشد. در اواخر دهه 1970 ، او به طور گسترده ای به عنوان یکی از بهترین بازیگران نسل خود شناخته شد.

در دهه 1980 ، دنیرو در یک سری از شکست های گیشه ظاهر شد که با این وجود مورد علاقه های فرقه ای قرار گرفته اند. Scorsese's The King of Comedy (1983) ، که نگاهی ناامید کننده به خطرات مشهور ارائه می داد ، تحسین منتقدان اما کمی از علاقه عمومی را به دست آورد ، در حالی که حماسه سرجیو لئون یک بار در آمریکا (1984) از دخالت استودیوی پس از تولید ، مانند تری رنج می برد. طنز آینده نگرانه گیلیام برزیل (1985). دنیرو همچنین در آن دوره در فیلم های مرسوم تر بازی کرد ، از جمله اعترافات واقعی (1981) ، سقوط در عشق (1984) ، مأموریت (1986) و د پالما The Untouchables (1987). او استعدادی برای کمدی را در Midnight Run (1988) نشان داد و به دلیل تصویربرداری از یک بیمار کاتاتونیک در Awakenings (1990) موفق به کسب برخی از بهترین اعلامیه های حرفه ای خود شد. GoodFellas (1990) برای نگاهی وحشیانه به جرم سازمان یافته ، دنیرو را با اسکورسیزی مجدداً پیوست. اکثر منتقدان موافق بودند که اسکورسیزی و دنیرو به شکل خود برگشته اند ، اما دو همکاری دیگر ، کیپ ترس (1991) و کازینو (1995) ، با بررسی های مختصر روبرو شدند.

کمدی ها و کار بعدی
دنیرو بعداً در هیجان هیجان (1995) در اثر جنایی مایکل مان ظاهر شد ، که او را در مقابل بازیگر آل پاچینو به نمایش گذاشت. وی در ادامه به بررسی جنبه کمدی خود در فیلم هایی مانند طنز Wag the Dog (1997)؛ تجزیه و تحلیل این (1999) و دنباله آن ، تجزیه و تحلیل آن (2002)؛ و ملاقات با والدین (2000) و دنباله های آن ، دیدار با Fockers (2004) و Little Fockers (2010). در سال 2008 ، دنیرو در درام پلیس با پیچینو دوباره بازی کرد ، و در سال بعد با بازی در همه افراد زیبا ، یک زن بیوه را به تصویر کشید که حقایق مختلفی را درباره فرزندان بالغش کشف می کند. وی بعداً در فیلم های هیجان انگیز Machete (2010) و Limitless (2011) ، درام اکشن Killer Elite (2011) و کمدی رمانتیک گروه عید نوروز (2011) نقش آفرینی کرد.

در سال 2012 ، دنیرو به عنوان یک نویسنده بی بضاعت بازی کرد که در درام Flynn با فرزند تبعیدش در ارتباط بود و در این سریال نقش پدرانه دیگری را در سریال های نقره ای Linings Playing بازی کرد. فیلم دوم در بیش از دو دهه اولین نامزدی اسکار را برای او به دست آورد. در خانواده (2013) دنیرو به عنوان یک مرد متبحر مطلع شد که خانواده اش در برنامه محافظت از شاهد به فرانسه نقل مکان می کنند. وی سپس در کمدی دوستانه Last Last Vegas (2013) با مورگان فریمن ، مایکل داگلاس و کوین کلین همراه بود.

اعتبارهای بعدی دنیرو شامل Grudge Match (2013) بود که در آن او و سیلوستر استالونه در بوکسورهای فوق حاد بازی کردند که برای یک آخرین مبارزه مجدداً متحد می شوند و کمدی محل کار The Inte (2015) که در آن او به عنوان شخصیت اصلی مقابل آن هاتاوی قرار گرفت. وی به عنوان پدر مهربان یک کارآفرین (جنیفر لارنس) در جوی (2015) نقش حمایتی را بر عهده گرفت و عنوان بازی را در پدر بزرگ کثیف (2016) داشت. اعتبار دیگر وی از سال 2016 شامل Hands of Stone بود که در آن وی مربی بوکسور روبرتو دورن را به تصویر کشید. سال بعد او در فیلم تلویزیونی HBO "جادوگر دروغ" بازی کرد ، با بازی برنی مادوف ، یک سرمایه گذار صندوق های پرچین که بزرگترین طرح پونزی را در تاریخ اجرا کرد. با شروع سال 2018 ، دنیرو اغلب میهمان در Saturday Night Live شد و با مشاور ویژه Robert Robert Mueller بازی کرد. فیلم های سال 2019 شامل جوکر ، یک داستان منشاء وحشتناک در مورد شخص شرور بتمن نمادین ، ​​و مرد ایرلندی Scorsese ، یک درام در مورد مرد ضربه ای بود که گفته می شد جیمی هوفا (پاچینو) را به قتل رسانده است. فیلم دوم قبل از پخش در نتفلیکس یک نمایش تئاتر را دریافت کرد.

کارگردانی و جوایز
علاوه بر بازیگری ، دنیرو چندین فیلم نیز کارگردانی کرد. در سال 1993 اولین کارگردانی خود را با A Bronx Tale انجام داد ، فیلمی درباره مافیا که در دهه 1960 تنظیم شد. وی بعداً به کارگردانی بسیار تحسین شده "شبان خوب" (2006) ، که ریشه در ریشه سیا و مصالحه ای است که توسط یک نماینده در طول دوره حرفه ای وی ایجاد می شود ، کارگردانی کرده است.

در سال 2009 ، دنیرو به عنوان افتخارآمیز مرکز کندی برگزیده شد ، و دو سال بعد جایزه سیسیل بی دیمیل را دریافت کرد (یک گلوب طلایی برای موفقیت در طول عمر). در سال 2016 به وی مدال آزادی رئیس جمهور اعطا شد.