زندگینامه پابلو پیکاسو | بخش دوم

کوبیسم
کوبیسم یک سبک هنری بود که پیکاسو و دوست و همکارش نقاش ژرژ براک پیشگام بودند.

در نقاشی های کوبیستی ، اشیا apart از هم جدا شده و به شکل انتزاعی دوباره جمع می شوند ، اشکال هندسی ترکیبی آنها را برجسته می کنند و آنها را از دیدگاه های چندگانه به طور همزمان به تصویر می کشند تا جلوه های کلاژ مانند فیزیک را از بین ببرند. کوبیسم بلافاصله ویرانگر و خلاق ، دنیای هنر را شوکه ، وحشت زده و مجذوب خود کرد.
‘Les Desmoiselles d’Avignon’
در سال 1907 ، پیكاسو تابلویی را تولید كرد كه امروزه آن را پیشرو و ملهم كوبیسم می دانند: "Les Demoiselles d'Avignon".

تصویری ترسناک از پنج تن از فاحشه های برهنه ، انتزاعی و تحریف شده با ویژگی های تیز هندسی و لکه های روشن آبی ، سبز و خاکستری ، این کار شبیه هر آنچه او یا دیگران قبلاً نقاشی کرده بودند نبوده و تأثیر بسزایی در جهت گیری هنر در قرن 20 داشت .

براک گفت: "این احساس به من دست داد که گویی شخصی بنزین می نوشد و آتش می اندازد." براک به سرعت شیفته کوبیسم شد و سبک جدید را یک حرکت انقلابی دانست.

نویسنده و منتقد فرانسوی ماکس جیکوب ، دوست خوب پیکاسو و نقاش خوان گریس ، کوبیسم را "دنباله دار هاربینگر" در قرن جدید خواند و اظهار داشت ، "کوبیسم یک عکس است به خاطر خودش. کوبیسم ادبی چنین می کند همان چیزی که در ادبیات وجود دارد ، استفاده از واقعیت صرفاً به عنوان وسیله و نه به عنوان هدف. "

نقاشی های اولیه کوبیست پیکاسو ، معروف به آثار "کوبیست تحلیلی" وی ، شامل "سه زن" (1907) ، "نان و ظرف میوه روی میز" (1909) و "دختری با ماندولین" (1910) است.

کارهای متاخر کوبیستی وی به دلیل "دورتر شدن از خصوصیات هنری آن زمان ، ایجاد کلاژهای گسترده از تعداد زیادی از قطعات کوچک و منفرد" به عنوان "کوبیسم مصنوعی" شناخته می شوند. این نقاشی ها شامل "هنوز زندگی با صندلی مهار" (1912) ، "کارت نواز" (1913-14) و "سه نوازنده" (1921) است.

دوره کلاسیک: "سه زن در بهار"
آثار پیكاسو بین سالهای 1918 و 1927 به عنوان بخشی از "دوره كلاسیك" وی دسته بندی می شود كه بازگشت كوتاه به رئالیسم در شغلی است كه در غیر این صورت تحت سلطه آزمایش است. وقوع جنگ جهانی اول تحول بزرگ بعدی را در هنر پیکاسو به وجود آورد.

او بیشتر غمگین شد و یک بار دیگر ، مشغول به تصویر کشیدن واقعیت شد. از جالب ترین و مهمترین کارهای وی در این دوره می توان به "سه زن در بهار" (1921) ، "دو زن در حال دویدن در ساحل / مسابقه" (1922) و "لوله های تابه" (1923) اشاره کرد.

'Gueica'
از سال 1927 به بعد ، پیكاسو گرفتار یك جنبش فلسفی و فرهنگی جدید موسوم به سوررئالیسم شد ، كه مظهر هنری آن محصول كوبیسم خودش بود.

مشهورترین نقاشی سوررئالیستی پیکاسو ، که یکی از بزرگترین نقاشی های تمام دوران به حساب می آید ، در سال 1937 و در طول جنگ داخلی اسپانیا تکمیل شد: "گرنیکا". پس از آنکه بمب افکن های آلمان نازی که از نیروهای ملی گرای فرانسیسکو فرانکو پشتیبانی می کردند ، در 26 آوریل 1937 حمله هوایی ویرانگری به شهر گرنیکا در باسک انجام دادند ، پیکاسو که از این بمباران و غیرانسانی بودن جنگ خشمگین بود ، این اثر هنری را نقاشی کرد.

در رنگ های سیاه ، سفید و خاکستری ، این نقاشی شاهدی سورئالیستی برای وحشت جنگ است و یک مینوتور و چندین چهره شبیه انسان را در حالت های مختلف اضطراب و وحشت نشان می دهد. "گرنیکا" همچنان یکی از جالب ترین و قدرتمندترین نقاشی های ضد جنگ در تاریخ است.
آثار بعدی: "خود پرتره رو به مرگ"
برخلاف پیچیدگی خیره کننده کوبیسم مصنوعی ، نقاشی های بعدی پیکاسو تصاویر ساده ، کودکانه و تکنیکی خام را به نمایش می گذارند. پیکاسو با تأکید بر اعتبار هنری این آثار بعدی ، یک بار با عبور از گروهی از بچه های مدرسه در سنین پیری اظهار داشت: "وقتی من به اندازه این بچه ها پیر بودم ، می توانستم مثل رافائل نقاشی بکشم ، اما یادگیری یک عمر طول کشید مثل آنها بکش. "

پس از جنگ جهانی دوم ، پیکاسو آشکارتر سیاسی شد و به حزب کمونیست پیوست. وی دو بار با جایزه بین المللی صلح لنین مفتخر شد ، ابتدا در سال 1950 و بار دیگر در سال 1961.

در این مرحله از زندگی ، او همچنین یک مشاهیر بین المللی ، مشهورترین هنرمند زنده جهان بود. در حالی که پاپاراتزی هر حرکت خود را وقایع نگاری می کرد ، اما در این مدت تعداد کمی به هنر وی توجه داشتند. پیكاسو در سالهای آخر زندگی خود به خلق هنر و حفظ برنامه بلند پروازانه ادامه داد و با خرافاتی معتقد بود كه كار او را زنده نگه می دارد.

پیکاسو یک سال قبل از مرگ ، مظهر کارهای بعدی خود را با عنوان "خود پرتره رو به مرگ روبرو" با استفاده از مداد و مداد رنگی ایجاد کرد. موضوع زندگی نامه ، که با تکنیک خام ترسیم شده است ، به عنوان چیزی بین انسان و میمون ، با صورتی سبز و موهای صورتی ظاهر می شود. با این وجود بیان در چشمان او ، گرفتن یک عمر خرد ، ترس و عدم اطمینان ، کار غیر قابل تردید یک استاد در اوج قدرت است.