زندگینامه پابلو پیکاسو | بخش اول

پابلو پیکاسو یکی از بزرگترین هنرمندان قرن بیستم بود که به خاطر نقاشی هایی مانند 'Gueica' و جنبش هنری معروف به کوبیسم مشهور بود.
پابلو پیکاسو کی بود؟
پابلو پیکاسو نقاش ، مجسمه ساز ، چاپگر ، سرامیک ساز و طراح صحنه اسپانیایی بود که یکی از بزرگترین و تأثیرگذارترین هنرمندان قرن بیستم محسوب می شد. پیکاسو ، همراه با ژرژ براک ، با ایجاد کوبیسم معتبر است.

اوایل زندگی
پابلو پیکاسو در 25 اکتبر 1881 در مالاگا ، اسپانیا متولد شد. مادر پیکاسو دوونا ماریا پیکاسو و لوپز بود. پدر او Don José Ruiz Blasco ، نقاش و معلم هنر بود.

نام کامل و عظیم الجثه او ، که به اقوام و مقدسین مختلفی احترام می گذارد ، پابلو دیگو خوزه فرانسیسکو د پائولا خوان نپوموچنوو ماریا د لوس رمدیوس سیپریانو د لا سانتیمیما ترینیداد شهید پاتریشیو کلیتو روئیز و پیکاسو است.

یک کودک جدی و زودرس خسته از جهان ، پیکاسو جوان صاحب یک جفت چشمان سیاه سوراخ و مراقب بود که به نظر می رسید او را برای عظمت علامت گذاری می کند.

وی بعداً یادآوری کرد: "وقتی کودک بودم ، مادرم به من گفت:" اگر سربازی کنی ، یک ژنرال خواهی بود. اگر راهب شوی ، در آخر پاپ خواهی شد ". "در عوض ، من یک نقاش شدم و به عنوان پیکاسو پیچیدم."

پیکاسو گرچه دانش آموز نسبتاً ضعیفی بود ، اما در سنین بسیار کم استعداد عجیب و غریب در نقاشی از خود نشان داد. طبق افسانه ها ، اولین کلمات او "piz ، piz" ، تلاش کودکانه او برای گفتن "lápiz" ، کلمه اسپانیایی مداد بود.
تحصیلات
پدر پیكاسو از كودكی به او آموخت كه نقاشی بكشد و نقاشی كند و تا 13 سالگی سطح مهارت او از پدرش پیشی گرفته بود. به زودی ، پیکاسو هرگونه تمایل به انجام هرگونه مدرسه را از دست داد و تصمیم گرفت روزهای مدرسه را به جای آن ، دودل کردن در دفتر خود بگذراند.

وی بعداً یادآوری کرد: "به دلیل اینکه دانش آموز بدی بودم ، من را به" خانه کابوس "، یک سلول برهنه با دیوارهای سفید و نیمکت برای نشستن ، تبعید کردند." "من آنجا را دوست داشتم ، زیرا من یک طرح طراحی را به همراه داشتم و بی وقفه نقاشی می کشیدم ... می توانستم برای همیشه در آنجا بمانم ، بدون توقف نقاشی بکشم."

در سال 1895 ، زمانی که پیکاسو 14 ساله بود ، خانواده اش به بارسلون اسپانیا نقل مکان کردند و وی به سرعت به مدرسه عالی هنرهای زیبا در این شهر مراجعه کرد. اگرچه این مدرسه معمولاً فقط چندین سال از او دانش آموز می پذیرفت ، اما كنكار پیكاسو آنقدر فوق العاده بود كه استثنا را برای او صادر كرد و پذیرفت.

با این وجود ، قوانین دقیق و تشریفات دانشکده هنرهای زیبا پیکاسو را زیر پا گذاشت و شروع به جست و خیز کلاس کرد تا بتواند در خیابان های بارسلونا پرسه بزند و صحنه های شهر را که مشاهده می کرد ، ترسیم کند.

در سال 1897 ، یک پیکاسو 16 ساله برای شرکت در آکادمی سلطنتی سان فرناندو به مادرید نقل مکان کرد. با این حال ، او دوباره از تمرکز منحصر به فرد مدرسه اش روی موضوعات و فنون کلاسیک ناامید شد.

در این مدت ، او به یکی از دوستانش نوشت: "آنها فقط در مورد همان چیزهای قدیمی ادامه می دهند: والاسکز برای نقاشی ، میکل آنژ برای مجسمه سازی." یک بار دیگر ، پیکاسو شروع به پرش از کلاس کرد تا در شهر گشت بزند و آنچه را مشاهده کرد نقاشی کند: کولی ها ، متکدیان و روسپی ها ، از جمله چیزهای دیگر.

در سال 1899 ، پیکاسو دوباره به بارسلونا نقل مکان کرد و با جمعیتی از هنرمندان و روشنفکران که مقر خود را در کافه ای به نام El Quatre Gats ("چهار گربه") مستقر کردند ، درگیر شد.

پیکاسو با الهام از آنارشیست ها و رادیکال هایی که در آنجا ملاقات کرد ، قاطعانه از روش های کلاسیکی که در آن آموزش دیده بود ، جدا شد و شروع به کاری کرد که به یک فرایند مادام العمر آزمایش و نوآوری تبدیل می شود.
نقاشی ها
پیکاسو به خاطر اختراع بی وقفه خود مشهور است ، و بین سبک هایی کاملا متفاوت متفاوت است که به نظر می رسد کارهای زندگی او محصول پنج یا شش هنرمند بزرگ است نه فقط یک.

از گرایش به تنوع سبک ، پیکاسو اصرار داشت که کارهای متنوع وی نشان دهنده تغییرات بنیادی در طول زندگی حرفه ای اش نیست ، بلکه بیشتر متعهد بودن وی به ارزیابی عینی هر قطعه از فرم و تکنیک مناسب برای دستیابی به اثر مطلوب او است. وی توضیح داد: "هر وقت خواستم چیزی بگویم ، آن را همانطور که باور کردم باید گفتم." "مضامین مختلف ناگزیر به روشهای مختلف بیان نیاز دارند. این به معنای تکامل و پیشرفت نیست ؛ این مسئله پیروی از ایده ای است که می خواهد بیان کند و روشی که می خواهد آن را بیان کند."

دوره آبی
منتقدان و مورخان هنری معمولاً کار بزرگسالان پیکاسو را در دوره های مشخصی تقسیم می کنند ، دوره اول از سال 1901 تا 1904 ادامه داشت و "دوره آبی" وی نامیده می شود ، پس از رنگی که تقریبا در تمام نقاشی های او در این سالها تسلط داشت.

در آغاز قرن بیستم ، پیکاسو به پاریس ، فرانسه - مرکز هنر اروپا - نقل مکان کرد تا استودیوی شخصی خود را افتتاح کند. او تنها و در اثر افسردگی عمیق در اثر مرگ دوست نزدیکش ، کارلوس کاساژماس ، صحنه هایی از فقر ، انزوا و اضطراب را تقریباً در سایه های آبی و سبز ترسیم کرد.