زندگی نامه آلبر کامو

آلبر کامو نویسنده الجزایری فرانسوی بود که بیشتر به خاطر کارهای پوچ گرایانه خود از جمله "غریبه" و "طاعون" شهرت داشت. وی در سال 1957 برنده جایزه نوبل ادبیات شد.
آلبر کامو کی بود؟
آلبرت کامو به دلیل روزنامه نگاری سیاسی ، رمان ها و مقاله هایش در دهه 40 شناخته شد. مشهورترین آثار وی از جمله غریبه (1942) و طاعون (1947) نمونه هایی از پوچ گرایی هستند. کامو در سال 1957 برنده جایزه نوبل ادبیات شد و در 4 ژانویه 1960 در بورگوندی فرانسه درگذشت.

اوایل زندگی
کامو در 7 نوامبر 1913 در موندوی ، الجزایر فرانسه متولد شد. خانواده دزد نوآوری وی پول کمی داشتند. پدر کامو در جنگ در جریان جنگ جهانی اول درگذشت ، پس از آن کامو با مادرش که تا حدی ناشنوا بود ، در یک قسمت کم درآمد در الجزایر زندگی کرد.

کامو در مدرسه خوب نتیجه گرفت و در دانشگاه الجزایر پذیرفته شد و در آنجا فلسفه خواند و در تیم فوتبال دروازه بان بازی کرد. او پس از یک دوره سل در سال 1930 تیم را ترک کرد و پس از آن تمرکز خود را روی مطالعه دانشگاهی گذاشت. تا سال 1936 ، وی مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد فلسفه بدست آورد.

تعامل سیاسی
کامو در دوران دانشجویی سیاسی شد و ابتدا به حزب کمونیست و سپس به حزب خلق الجزایر پیوست. وی به عنوان یک قهرمان حقوق فردی ، با استعمار فرانسه مخالفت کرد و برای توانمند سازی الجزایری ها در سیاست و کار بحث کرد. کامو بعداً با جنبش آنارشیست فرانسه همراه شد.

در آغاز جنگ جهانی دوم ، کامو برای کمک به آزادسازی پاریس از اشغال نازی ها به مقاومت فرانسه پیوست. او در طول دوره خدمت سربازی خود با ژان پل سارتر آشنا شد. کامو نیز مانند سارتر ، شرح سیاسی درباره درگیری را در طول مدت آن نوشت و منتشر کرد. در سال 1945 ، او یکی از معدود روزنامه نگاران متفقین بود که استفاده آمریکایی از بمب اتمی در هیروشیما را محکوم کرد. او همچنین منتقد صریح نظریه کمونیسم بود و در نهایت منجر به اختلاف با سارتر شد.

شغل ادبی
سهم فلسفی غالب کار کامو پوچ گرایی است. در حالی که او اغلب با اگزیستانسیالیسم در ارتباط است ، او برچسب را رد کرد و ابراز تعجب کرد که به عنوان یک متحد فلسفی سارتر شناخته می شود. عناصر پوچ گرایی و اگزیستانسیالیسم در مشهورترین نوشته های کامو وجود دارد. افسانه سیزیف (1942) نظریه او درباره پوچ را مستقیماً روشن می کند. قهرمانان داستان های "غریبه" (1942) و "طاعون" (1947) نیز باید با پوچ بودن ارتدوکسی های اجتماعی و فرهنگی روبرو شوند و نتایج وخیمی به همراه داشته باشند.

کامو به عنوان یک الجزایری ، دیدگاه تازه و بیرونی را به ادبیات فرانسه در آن دوره - مربوط به متغیر شهری ادبیات پاریس ، ارائه می دهد. او علاوه بر رمان ، نمایشنامه می نوشت و اقتباس می کرد و در دهه های 40 و 50 در تئاتر فعال بود. از آثار بعدی ادبیات وی می توان به "سقوط" (1956) و "تبعید و پادشاهی" (1957) اشاره کرد.

جایزه و مرگ نوبل
آلبر کامو در سال 1957 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. وی در 4 ژانویه 1960 در بورگوندی فرانسه درگذشت.

زندگی شخصی
کامو در جوانی دو بار ازدواج و طلاق گرفت و اظهار عدم رضایت خود از نهاد ازدواج را در تمام مدت کرد.