زندگینامه جان کنستانبل | بخش دوم

در سال 1819 ماریا مراحل اولیه بیماری سل را به نمایش می گذاشت و سلامتی ناکام او باعث شد که خانواده در خانه ای در حومه همپستد در شمال لندن خانه ای اجاره کنند ، جایی که او می تواند هوای تازه پیدا کند. پیش از آنکه تمرکز خود را به آسمان معطوف کند ، کنستانبل شروع به نقاشی روی همپستد هیث کرد. مطالعات ابر او منحصر به فرد است ، ویژگی های لحظه ای آسمان های قابل تغییر را به تصویر می کشد و پدیده های هواشناسی را که با آنها آشنا بود ، به طور دقیق ثبت می کند. در مقابل این طرح های کوچک ، نقاشی های بزرگ و دقیق او برای نمایشگاه ساخته شده بودند. وی این نقاشی ها را بر اساس طرح های روغن و مداد بنا نهاد ، و قبل از نقاشی اثر نهایی ، یک ترکیب را بر روی یک بوم تمام عیار نوشت. پاسبان بیش از این کارهای بزرگ به عنوان شایسته نقاشی بزرگ آکادمیک از آن دوره تلاش کرد. اسب سفید مجموعه ای از نقاشی های بزرگ و پرمخاطب را که به نمایش گذاشت ، از جمله استراتفورد میل در سالهای 20-1819 آغاز کرد. های وین ، یکی از شناخته شده ترین آثار وی ، در سال 1821 ؛ نمایی از Stour در نزدیکی Dedham در سال 1822 ؛ قفل در سال 1824 ؛ و اسب جهشی در سال 1825. همه اینها منظره Stour را نشان می دهند ، اما با از بین بردن ، انگار از طریق حافظه فیلتر شده اند.

تا سال 1824 ، سطوح رنگی Constable به طور فزاینده ای شکسته شده و اثرات نوری را بیان می کند که تجربه فیزیکی طبیعت را برانگیخته می کند. این خصوصیات ، علاوه بر استفاده روزافزون و درخشان او از رنگ ، باعث شده است که بسیاری ، به اشتباه ، کار او را به عنوان پیش درآمد امپرسیونیسم ببینند. او از ثبت جزئیات دقیق محلی خاص دور شد ، تا حدودی به این دلیل که در این دوره در مکان های مختلف طراحی می کرد - مدت کوتاهی در سالزبری در سال 1823 و از 1824 در استراحتگاه ساحلی شیک برایتون ، جایی که خانواده به خاطر سلامتی ماریا و جایی که کنستانبل آخرین سری عالی از طرح های روغن را تهیه کرد. اما مکان های انتزاعی وی و حذف هرگونه نمایندگی کشاورزی را می توان به روشی دیگر خواند. یک رکود اقتصادی پس از جنگ های ناپلئونی به شورش های ارضی منجر شده بود ، و با این وجود کنستانبل ، یک توری وفادار ، ترجیح داد جامعه ای انتزاعی و منظم انگلیس را به تصویر بکشد که از تغییرات صنعتی و اجتماعی پیرامون او دست نخورده بود.
منتقدان در طول دهه 1820 کار او را تحسین می کردند و نقاشی های کنسول را فروخت. او در سال 1824 با نمایش The Hay-Wain در سالن پاریس ، موفقیت های بین المللی را بدست آورد ، جایی که او موفق به کسب مدال طلا شد که توسط پادشاه اهدا شد. تولیدات Constable نیز متنوع است: Chain Pier ، برایتون (27-1826) ، در میان چیزهای دیگر ، مدرنیته شهری را نشان می دهد. در سال 1828 ، ددهام وال ، با تکرار صحنه ای که اولین بار در جوانی او نقاشی شده بود ، وی را برای انتخاب آکادمیک سلطنتی در سال 1829 تضمین کرد ، پستی که به دلیل شخصیت مشهور دشوار او بسیار دیرهنگام بود. این افتخار ، با مرگ ماریا ، عشق بزرگ او و مادر هفت فرزندش ، در سال 1828 خشمگین شد.

سالهای آخر
نامه های کنستانبل در دهه 1830 با بیگانگی و افسردگی همراه است بدون شک با حملات مهمی که هم او و هم معاصر بزرگش ج.م.و. ترنر از اواسط دهه 1820 تحت مجلات قرار گرفت. اگرچه آنها هرگز نزدیك نبودند و رویكردهای كاملاً متفاوتی در زمینه نقاشی منظره داشتند ، كنستبل و ترنر هر دو از سنت نقاش انگلیسی سر جوشوا رینولدز حمایت می كردند. چنین ارتباطاتی با سنت توسط نسل جدیدی از هنرمندان و منتقدان كه ارزشهای خود را در یك جامعه به سرعت در حال توسعه و صنعتی در حال شكل گیری بود ، به طور فزاینده ای منسوخ می شد. با این وجود پاسبان فعال ماند. در سال 1829 وی قلعه هادلی ، تصویری بارز از ویرانی و ویرانی را در آکادمی سلطنتی به نمایش گذاشت. وی در سال 1829 با حکاك دیوید لوكاس همكاری كرد و پس از آثاری كه به عنوان مجموعه چاپی تحت عنوان چشم انداز انگلیسی منتشر شد ، تولید میزوتین كرد.
در مطالعات خود در مورد طبیعت در طول دوره ، کنستانبل از رنگ روغن به آبرنگ و نقاشی بازگشت ، و او طیف وسیعی از کارها را به نمایش گذاشت ، مانند کلیسای جامع سالزبری از Meadows (1831). کنستانبل این نقاشی را خلق کرد ، نقاشی هایی از حی وین مشهور خود نقل کرد ، در حالی که تحریک اصلاحات پارلمانی علیه کلیسا محافظه کارانی مانند خودش را بسیار مضطرب کرد. این وحشت شاید در تغییرات چشمگیر نقاشی در مقیاس تجسم یافته باشد: واگن بسیار بزرگ در کنار خانه ها ظاهر می شود ، اما توسط کلیسای جامع نمایان ، که به طور نمادین محکم و محکم در یک رنگین کمان ، در برابر آسمان طوفانی محکم ایستاده است ، کوتوله می شود.
در سال 1836 کنستانبل آخرین ورودی خود در آکادمی سلطنتی ، سینوتاف را به یاد سر جوشوا رینولدز ، ساخته شده در محوطه تالار کلئورتون ، لستر شیر ، توسط مرحوم سر جورج بومونت ارسال کرد. این اثر برای رینولدز ، پدر هنر انگلیس ، که رابطه اش با سنت پاسبان را احترام می گذارد ، یک افتخار بزرگ بود. به جورج بومونت ، که تأثیر اولیه او را الهام بخشید ؛ و به سامرست هاوس ، محل برگزاری نمایشگاه های آکادمی سلطنتی ، سنگر هنر تاریخی انگلستان ، تا آخرین نمایش 1836. این نقاشی به عنوان قصیده ای مناسب برای دنیای سنتی در حال تبخیر که ارزشهای شخصی و هنری کنستانبل در آن شکل گرفته بود ، خدمت می کرد.
میراث
کانستبل در دوره ای که چشم انداز ژانر غالب در هنر انگلیس بود ، یک نقاش قابل توجه بود. کار او از این جهت منحصر به فرد بود که معمولاً نقاشی مکانهایی را که بین عموم مردم تور یا سایر هنرمندان مشهور بود انتخاب نمی کرد ، بلکه بیشتر در مکانهایی متمرکز بود که با آنها ارتباط خانوادگی داشته یا به دلایل شخصی در آنجا بوده است. و در حالی که دیگر هنرمندان طرح های روغن درست می کردند ، هیچ یک به اندازه گسترده و فشرده این کار را نکردند. چشم اندازهای وی نمایانگر توانایی های گاه حیرت انگیزی در بازنمایی جلوه های طبیعی است - به ویژه در سال های آخر ، اثرات زودگذر و چشمگیر آسمان طوفانی - و همچنین مراقبه ای عمیق و طولانی مدت در مورد واقعیت های روستایی بریتانیا که دچار تحول اقتصادی - اقتصادی گیج کننده ای شده است.
کنستانبل در طول زندگی خود به عنوان یک منظره ساز قابل احترام و قابل توجه به شهرت معقولی دست یافت. پس از مرگ کنستانبل ، خاطرات چارلز رابرت لزلی از زندگی جان کنستانبل (1843) ، بر اساس مکاتبات ویرایش شده کنستانبل ، شهرت وی را گسترش داد ، زندگی خیالی یک هنرمند مخلص و فداکار را که در مبارزه با ناشایستی و عدم درک مبارزه می کرد ، ارائه داد. وفاداری لزلی به دوستش بود که شاید باعث شود او در مورد بسیاری از ویژگی های کم نظیر کنستانبل نگاه کند. در اوایل قرن بیستم ، هنگامی که نیاز محققان به یافتن پیشینیان انگلیس در امپرسیونیسم منجر به تأکید بیش از حد بر اسکچ های روغن وی شد ، کار کنستانبل مورد بررسی مجدد قرار گرفت. در اواخر قرن بیستم ، یک ارزیابی مجدد که بیشتر در عوامل تاریخی بنا شده است ، انجام شد ، منطقه ای که همچنان مورد بحث است. در حالی که برخی سعی کرده اند مناظر کنستبل را در متن معاصر خود جابجا کنند و اظهار داشته اند که اینها آثار هنری پیچیده ای هستند که غالباً دارای محتوایی عمیقاً سیاسی هستند ، دیگران ترجیح داده اند که آنها را مجسم کننده یک "انگلیسی بودن" عالی بدانند. این واقعیت که بحث ادامه دارد ، ادامه حیات این مناظر را تأیید می کند.